Winkelpersoneel deel twee

Mijn blog “ winkel personeel” deed erg veel stof opwaaien. Er waren ontzettend veel verschillende reacties, van positief tot negatief, van aanvallend tot ronduit beledigend. Er waren zelfs mensen die naar aanleiding van mijn blog zelf in de pen kropen om hierop door te gaan, met zo hun eigen visie.
Normaal reageer ik niet of nauwelijks op reacties. Dit, omdat iedereen zijn mening mag hebben en ik deze respecteer. Hoe venijnig deze ook soms zijn. Ik hou het respect voor ieder’s emotie hoog in het vaandel.
Toch vond ik, gezien de vele misverstanden gelezen in erg veel reacties, dat ik hier even op terug moest komen. Bij deze.

In veel reacties las ik aanvallende teksten. Waarin het werd opgenomen voor de jonge winkelmedewerkers, ervan uitgaande dat ik deze groep sterk bekritiseer en onderuit haal. Terwijl in mijn blog dit overduidelijk NIET aan de orde was. Ik begreep de reacties. Als een moeder van een puber van veertien dit leest, is dit een natuurlijke emotie. Als jouw kind vakkenvuller is of cassiere dan kan mijn tekst zeer aanvallend voelen, terwijl dit totaal niet de opzet is, en ook niet zo is geschreven. Dit is het gevaar van lezen. Iedereen heeft daar zelf een persoonlijke emotie bij. En leest dit dan ook anders, met een ander gevoel, terwijl mijn gevoel en emotie totaal onschuldig is. En al helemaal niet gericht op “ afzeiken” en bekritiseren. Dit schreef ik ook in het blog. Maar dit wordt dan in zo’n emotie of helemaal niet gelezen, of niet zo opgepikt.
Ter opheldering: mijn blog ging niet over “ kinderen” onderuit halen, hen bekritiseren of zwart maken. Al helemaal niet als “ dom” bestempelen, wat ook in verschillende reacties werd geschreven.
In mijn blog lees je, dat ik van mening ben dat kinderen hier niet verantwoordelijk voor zijn. Dat zij opgroeien tussen de pakjes/zakjes/potten/tubes en kant en klaar. En dat zij niet opgroeien met vers, puur en intact. Ik geef meerdere keren aan in mijn blog dat ik de winkel-eigenaren verantwoordelijk stel.
Dat ZIJ hun personeel aannemen en hen daardoor ook blootstellen aan een bepaalde verantwoordelijkheid waarvoor zij niet moeten en mogen opdraaien. ZIJ moeten zorgen voor goede kennis van waren. En nee: uiteraard heb ik het hier niet over 85.000 producten uit je hoofd leren, maar een basis kennis zou zo moeilijk niet moeten zijn. Kinderen zijn toch niet dom? Nou dan. Of je nu veertien bent of zestig, een basiskennis zou niet verkeerd zijn.
In mijn blog schreef ik ook of dit nu allemaal zo dramatisch was. Niet natuurlijk, maar in sommige situaties kan dit het wel worden.

Dit zag ik ook terug in reacties. Mensen die inderdaad, zoals ik in mijn blog beschreef, in een speciaalzaak werden weggestuurd met speltmeel terwijl er om glutenvrij meel werd gevraagd. Bij de bakker een speltbrood meekregen terwijl er om glutenvrij werd gevraagd. Mijn voorbeelden in mijn blog zijn meerdere keren in reacties bevestigd.
Voor mensen met fikse allergieën kan dit dus wel dramatisch aflopen. En vind ik het ook een serieuze kwestie. Het is een beetje de omgekeerde wereld geworden: klanten hebben meer kennis dan winkels/winkeliers/personeel. Hier kan nergens een beschuldigend vingertje naar gewezen worden. Het is nu eenmaal een oerwoud geworden aan producten. Wel kan er een voorzichtig wijzend vingertje gewezen worden naar de winkel-eigenaren. Zij kopen hun waar in, bieden dit aan consumenten aan. En zijn, ben ik sterk van mening, dan ook verantwoordelijk voor enige kennis van hun waar. En dit ook aan hun personeel leren. Jong of oud. Geschoold of ongeschoold. Ieder mens is wijs. Niet dom. Geen mens is dom.

Er waren ook meest bizarre reacties. Wat liet zien, hoe sterk emoties kunnen verschillen, en hoe iemand mijn blog leest.
Ik las reacties over mijn fotokeuze ( de koolrabi) en waarom ik geen knolselderij had gekozen, omdat het in het blog daarover ging. Deze mensen lazen waarschijnlijk mijn alinea’s niet over de koolrabi. En wat je dus krijgt: dit soort reacties, wat ook weer een andere reactie uitlokt.
Er waren veel reacties over deze koolrabi. Dat veel volwassenen ook niet direct een koolrabi zouden herkennen. Ook ik heb de koolrabi nog niet zo lang ontdekt. Ik ben opgegroeid in een standaard gezin. Waar niet veel geld was, en vaak ook geen geld was om eten te kopen. Ik ben opgegroeid met “ prakjes” eten en meest simpel. Mijn moeder kocht ook geen koolrabi, venkel of andere groente die voor haar onbekend terrein waren. Dus ook ik heb pas later dankzij studie de wondere wereld van groente ontdekt. En ontdek nog steeds.
In mijn blog schrijf ik ook niet dat vreselijk is, dat winkelmedewerkers, jong of oud, dit ook niet direct herkennen. Maar wat ik wel vind: als je in een winkel werkt, kun je getraind worden om een basiskennis te hebben van bijvoorbeeld de groenten die in de winkel worden aangeboden. Dat op zijn minst. Jong of oud. Nogmaals: mensen zijn niet dom. Maar wijs, en wijs genoeg om dingen te leren. Ik kom ook uit een gezin waar niet veel geld was, en daarmee ook niet veel kennis werd opgedaan van vers voedsel. Dit heb ik mezelf geleerd. Dankzij studies, dankzij ervaringen. Geen enkel mens is te jong, te oud, te stom, of te onervaren om te leren. Dit is wat ik zeg. Jong of oud: hoe ver zijn mensen bereid om te leren?

Geen geval staat zwart/wit. Want niets in het leven is zwart/wit. Omdat er overal mensen zijn, mensen met meningen, emoties.
Ik zeik niemand af. Ik bekritiseer niemand. Ik haal niemand onderuit. Ik ben de laatste persoon om dit te doen. Omdat ik niet zo in elkaar steek, omdat ik dit ook niet professionael gezien kan maken. Wat ik wel kan doen, is mijn hart laten spreken en ook mijn verhaal vertellen. Over wat ik zelf persoonlijk dagelijks meemaak. Want dit onderwerp is geen onderwerp wat zomaar uit de lucht komt vallen. Dat bewijst ook de vele reacties. Het speelt enorm, en ik ben ook niet de enige die hier dagelijks mee wordt geconfronteerd. Het verschil: ik spreek erover in mijn blog. Daar waar vrijwel iedereen er verder over zwijgt.

Ik strijk ook niet ALLE verkopers/verkoopsters/winkelmedewerkers over één kam. Er zijn goddank ook genoeg goede, getrainde, ervaren, gespecialiseerde medewerkers, die serieus met hun werk bezig zijn. Daarin zitten ook verschillen, overigens. Hoe kun je van een veertien jarige verwachten serieus bezig te zijn met een bijbaantje, wat voor hen enkel belangrijk is omdat het geld oplevert? Toch zeg ik ook hier: leer wat basiskennis. Wat ik bijvoorbeeld in enkele reacties las: loop een keer over de groente afdeling, vraag wat daar nu wat is. Neem even wat tijd, om je iets meer te verdiepen in de groenten die in de winkel waar wordt gewerkt, worden aangeboden. Een mooie oplossing wat mij betreft.

Kortom:
Lees het blog wat genuanceerder. Heb gerust een mening, die heb ik tenslotte ook. Maar veroordeel niet. Het is nooit zo zwart/wit als velen het lezen en interpreteren. Respecteer elkaars mening, spreek ze gerust op een attente manier uit, als je denkt, dat jouw mening tot nut kan zijn voor anderen. Wat vooral belangrijk is: hou respect voor elkaar. Onthou: lezen is ook emotie. En deze ligt bij iedereen weer anders.
Warme groet