Dank jullie wel…..

Het is nu vijf dagen geleden, sinds mijn lieve moeder de strijd tegen kanker op moest geven en stierf. Zaterdag 24 April 2021 gaat voor mij daarmee de boeken in als de meest WALGELIJKSTE dag van mijn leven tot nu toe. Ja….WALGELIJK. Ik heb gekotst, geschreeuwd, gejankt als een klein kind.

Ik heb nu pas een beetje de moed en kracht om een blog te schrijven, ik wil dit graag, om alle mensen te bedanken die mij afgelopen dagen lieve berichten stuurde via social media en privé, mij hele lieve kaartjes en brieven stuurde. Dit is erg fijn. Natuurlijk is het geen echt contact, en dat is nu wat ik erg mis, maar het geeft wel een fijn gevoel, dat er veel begrip en medeleven is.
Morgenochtend ( vrijdag 30 April 2021 ) zal de uitvaart gaan plaatsvinden en ik heb volgens mij nog nooit eerder in mijn leven zo vreselijk tegen iets opgezien. Het zal lood en loodzwaar worden.
Ik beleef de dagen momenteel als een dikke mist. Alles gaat gewoon door, maar mijn leven staat stil. Ik heb pijn. Ik heb verdriet. Ik heb een zeer zwaar gevoel wat als betonnen blokken op mijn schouders lijken te rusten. Het moet nog zinken. Ze is er niet meer. Mijn rots. Mijn heldin. Alles wat mij echt dierbaar was in dit leven…..het is weg.
Het is zo gruwelijk snel gegaan. In September kreeg ze klachten. In Oktober de diagnose : de meest agressieve vorm van baarmoedermond-kanker. Alles moest er zo snel mogelijk uit. Een zware operatie in November volgde, waar haar baarmoeder en eileiders werden verwijderd. Daarna zou het pas echt spannend gaan worden: hoe liggen haar kansen op genezing? Helaas bleek dit nul-komma-nul. De kanker was agressief en had zich al flink uitgezaaid. Alhoewel ze “ schoon” werd geopereerd kwamen de uitzaaiingen in volle vaart terug en sloegen haar nieren in. Dat heeft uiteindelijk voor haar zeer snelle aftakelen en uiteindelijk overlijden gezorgd. Haar nieren begaven het. Haar lichaam was vrij sterk, ze overleefde zelfs corona, wat ze ook nog eens opliep. Maar haar nieren konden niet meer.
Afgelopen zes maanden waren een rollercoaster. Zwevend van angst naar hoop, en van hoop naar wanhoop. Van wanhoop naar totale verslagenheid. Ik ben in deze maanden erg boos geweest, waarom treft het toch altijd juist die mensen die het zo NIET verdienen? Ik had hoop, hoop op nog wat bonusjaren met haar. Ik had angst, was voortdurend gestrest en bezorgd om haar welzijn. Ik had verdriet, het voelde alsof ik mijn moeder langzaam maar zeker als zand door mijn vingers voelde glijden. Ik moest haar uiteindelijk loslaten. En dat trok mijn hart uit mijn lijf. Afgelopen zaterdag stierf er een deel van mij met haar mee, een leegte die nooit meer kan worden opgevuld.
Ik snapte al die maanden heel goed, dat de dood bij het leven hoort. En ik heb afgelopen jaren ooit eens  gedacht, hoe het zou zijn, als mijn moeder er op een dag niet meer zal zijn. Dat waren meer seconde gedachten die ik mega snel weg drukte, want we willen daar gewoonweg niet aan denken. Als het dan plotseling opeens zover is, dan zakt de grond onder je voeten weg. Bij mij voelde het alsof ik in een soort verdoofde toestand belande en daar niet meer uit leek te komen. Gaandeweg haar ziekenhuis-opnames, haar verzorging thuis, haar buien ( ze kon vreselijk uitvallen, zo niet mijn moeder ) kwam ik uit deze verdoofde toestand en begon ik te overleven tussen angst en hoop. Uiteindelijk heb ik het hele woord HOOP vervloekt, want het stelde mij keer op keer teleur, nooit waren de uitkomsten goed, en waren er enkel slecht-nieuws-gesprekken. Dit waren keer op keer instort-momenten. Ik ben en woon alleen, en het is dan verdomd eenzaam om alleen op de grond neer te zakken terwijl je niet meer kunt stoppen met janken. Tot het laatste moment hield ik de hoop vast, ik denk dat dit iets menselijks is. Maar toen het echt duidelijk was, dat er geen hoop meer was, en zelfs geen tijd meer, was de klap erg hard. Ik voel de dreun nog steeds na donderen in mijn lijf. Toch was daar ook een berusting. We hebben er alles aan gedaan om het voor haar zo mooi en comfortabel mogelijk te maken en ik denk dat dit is gelukt. Mijn oprechte dankbaarheid gaat naar mijn broer Martin en mijn schoonzus Miranda die mijn moeder uit pure liefde in huis namen om voor haar te zorgen. Dit is een helse, en loodzware taak. Mijn broer had het vaak ontzettend moeilijk, maar hield zijn BRAVE FACE om haar heen. Miranda was de zuster uit de hemel gevallen, haar ontembare zorg, haar zachte hand, haar kalmerende woorden als mijn moeder, verdoofd van de morfine, lag te gillen. Het is een taak die niet velen kunnen. Zij DEED het gewoon. Dit is onbetaalbaar geweest. En ik zag ook, hoe sterk familiebanden zijn terwijl je dat aanvankelijk helemaal niet zo ervaart. Deze laatste periode was snoeihard, maar ook bijzonder.
Wat ik ook fascinerend vind is hoe zo’n intensieve gebeurtenis in je leven je hele leven compleet op zijn kop zet, maar ook zorgt voor inzichten. Ik sta nu nog vooral in de overlevingsmodus. Maar ik heb ook tijd om goed en diep na te denken over veel dingen. En over veel mensen die momenteel om mij heen zijn.  In de afgelopen zes maanden kreeg ik vaak te horen “ …als ik iets voor je kan doen, bel me”. Of “ ..als er iets is, bel me “. Nu dat ik bel, zijn ze niet thuis. Of hebben ze het erg druk. Dit zou mij normaal gesproken opstandig en zelfs boos hebben gemaakt, nu heb ik er complete berusting in gevonden en laat al deze mensen heel gemakkelijk los. En voel “ het is goed zo “. Ik sluit ze buiten, en ze komen mijn leven ook niet meer in. Dit betekent niet dat ik ze ga negeren of ontlopen, ik zal gewoon de Monique blijven die zij kennen, maar zal ze nooit meer toelaten in mijn leven. De rust die mij dit geeft is echt onbeschrijfelijk, en ik ben zeer blij met deze bijkomstigheid.
Ik ga zeker niet liegen, er zijn mensen die mij oprecht ontzettend hebben gekwetst en pijn hebben gedaan met hun gedrag. Zeker in deze periode kun je dit er eigenlijk helemaal niet bij hebben, het geeft zoveel meer extra stress en spanningen. Maar weet je….ook DAT is helemaal prima. Het hoort bij het resetten van mijn leven.
Mijn leven is veranderd. Er is een leven VOOR dat mijn moeder ziek werd, en een leven NA haar overlijden. Ik denk na over veel dingen. Ik denk na over mijn toekomst en wat ik werkelijk wil. Ik ga al deze plannen uitwerken. Niet langer meer wachten. Het is tijd. Sinds 2020 stormt het verschrikkelijk in mijn leven. Het ene na het andere volgde zich op met als klap op de vuurpijl het overlijden van mijn moeder. Dat leek mij voorheen altijd het aller-ergste wat mij kon overkomen en heel eerlijk gezegd lijkt dit ook zo te zijn. Maar ik weet ook, dat de scherpe randjes na morgen ( de crematie ) zullen gaan afslijten en ik weer wat lucht krijg en kleur ga zien.
Het voelt, alsof ik de afgelopen anderhalf jaar 20 jaar ouder ben geworden. Wat ik allemaal heb moeten doormaken, zowel privé als werk-gerelateerd, is niet niets geweest, en ook dat besef ik mij NU PAS echt goed. Het inzicht is er nu pas. Nu, dat ik met beide benen op de grond ben neer geknald.
We hebben niet het eeuwige leven. En als je dierbaren plots wegvallen komt dat echt knal-hard binnen. Zo cliché maar zo waar. Het klopt echt. Ik loop nu buiten en beleef geluiden en geuren 10 x intenser dan ooit tevoren. In de vroege morgen, als de zon nog maar net opkomt, loop ik buiten te genieten van de stilte en van de fluitende vogels. Ik kan zo heel helder nadenken over veel dingen en wat ik wil. Ik kom telkens jankend thuis ( gelukkig zijn er op dat tijdstip geen / nauwelijks mensen buiten ) maar met enige opluchting. En inzichten. Over hoe ik het ZEKER niet meer wil, en ook niet meer ga doen. Over hoe ik het WEL wil gaan aanpakken en daar al mee ben gestart inmiddels. Het ruimt mijn hoofd op. Het maakt mij klaar voor een nieuwe start. Ik heb altijd gebouwd op “ me-myself-and -i “ en dat ga ik zeker voortzetten. Ik zal mezelf gaan troosten, mezelf gaan op-pompen als het stikdonker wordt om mij heen, mezelf toespreken, mezelf wapenen tegen mensen. De muur is opgetrokken en nee, dat is echt niet erg. Ik heb achter mijn muur rust gevonden en deze rust ga ik nodig hebben komende tijd om door het ergste heen te komen. Ik laat mij niet zo snel meer raken door anderen. Ze blijven op anderhalve meter afstand, letterlijk en figuurlijk. Met of zonder corona.
Ik heb veel ideeën voor mijn toekomst. Ik ga deze na de crematie op papier zetten voor mezelf, als een soort Bucket list. Ik ga NU doen wat mij gelukkig maakt en blijf niet hangen in dingen of situaties die mij erg ongelukkig maken. Ik laat mijn altijd en eeuwige angsten los. Afgelopen anderhalf jaar was uitdagend voor mij en ik heb veel geleerd. Dat ga ik voortzetten, want het voelt verdomde goed.
Vreemd, hoe sommige dingen werken. Maar de grootste les is wel dat ik ga leren om geen verwachtingen meer te hebben. Want die kunnen je het meeste pijn doen, nog meer dan welk persoon dan ook. Je doet in feite jezelf tekort, jezelf pijn. Dat was een mooie en waardevolle les. Het brengt mij tot vele mooiere inzichten en geven mij de nodige rust.
Ik wil IEDEREEN ONTZETTEND bedanken voor hun lieve woorden, steunbetuigingen en berichten. Dat doet je goed, zeker. Ik “ bounche” wel weer terug. Daar vertrouw ik op. Ik blijf lekker aan het werk, ik blijf overeind. Al was het alleen maar om mijn moeder te eren. Ze gaf mij dit leven. En ik ben het haar verschuldigd, om daar nog het beste uit te gaan halen. 
❤️
NAWOORD:
Gisteren was de lood en loodzware morgen. Het was een mooi en waardig afscheid. Er waren veel mensen voor haar gekomen, en dat toonde maar weer eens hoe geliefd ze was. Het was enorm zwaar, ik had momenten waarop ik dacht dat ik geen adem meer kon halen en ieder moment door mijn knieën kon zakken. Gisteren bracht afsluiting, maar ook weer een nieuw begin. Ik vond mooie dingen terug. Ik liet mijn meest dierbaarste bezit los, maar kreeg weer iets terug: mijn jongste broer waar jarenlang geen contact meer mee was. Hoe zo’n gebeurtenis jaren gewoon weg doen vagen is mooi. Mijn broers ( ik heb er weer twee, hoera ) en ik hebben rond mama’s kist beloofd dat we SAMEN voor elkaar blijven zorgen. Family means everything., Mijn moeder wilde dit zo ontzettend graag…..ons weer allemaal als one happy family. We gaan haar wens alsnog in vervulling brengen, er moet nog veel tussen mijn jongste en mij worden besproken, maar we hebben elkaar wel weer terug. Dat is mooi.
Het echte rouw-werk is begonnen. Ze is er nu ECHT niet meer. Maar ze is er nog wel. In al onze harten, waar ze zonder dat zij dit zelf wist overal een vaste plek heeft weten te bemachtigen. Haar herinneringen duren voort. Ik heb in mijn speech gezegd dat ik hoopte dat ik op mijn oude dag nét zo mooi mens mag worden als zij. Ze is nog steeds de hele wereld voor mij, dat zal nooit , maar dan ook nooit veranderen. Niemand was meer bijzonder, meer liefdevol, meer zorgzaam dan zij. En niemand liet mij meer in mijn eigen waarde en zijn, dan zij. Al was ik putjes-schepper geworden, dan was ze rete-trots op mij.  Het is moeilijk om zonder deze prachtige vrouw door te moeten, maar nieuwe deuren openen. Wat ik hierboven al schreef, ik ben tot ontzettend veel inzichten gekomen afgelopen dagen. Komende weken ga ik mijn nieuwe weg bewandelen. Samen met mijn broers, mijn schoonzussen, mijn nichtjes en mijn neef. Deze banden zijn voor mij nu meer belangrijker geworden dan ooit. Er voor elkaar ZIJN, dat is wat ik van mama leerde maar soms verloor in de tred-molen van mijn leven. Lieve allemaal, laat dit een les zijn. Het leven kan je opslokken, maar uiteindelijk een gigantische klap in je gezicht geven, waardoor je wakker wordt. Voor mijn jongste broer en mij is het goddank nog niet te laat, we kunnen onze band weer aanhalen. Maar zit jij ook in zo’n situatie, wacht dan niet tot er iets vreselijks moet gebeuren als de dood om dit te helen. Mijn moeder gaf ons weer aan elkaar terug met haar leven. Mooi maar ook pijnlijk. Inzichten komen als de tijd daar rijp voor is. Ik ga komende weken rouwen, hard werken om al mijn doelen te bereiken, en vooral heel erg DANKBAAR zijn voor mijn moeder. Ze was de beste.

51 Reacties op “Dank jullie wel…..

  1. 💖

    Alle woorden halen het niet, je schrijft je gevoel puur, rauw en vol gemis en verdriet. Heel veel sterkte en liefde voor jezelf en je dierbare.

    • Ach Monique, wat heb ik het met je te doen. En toch ook zoveel bewondering. Door zoveel negatieve dingen toch weer inzichten krijgen en bedenken hoe je verder moet. Het doet me denken aan de graankorrel die moet sterven om leven te geven.
      De pijn die je voelt door het sterven van je moeder ,de lichameljke pijn die je voelt door het afgesneden worden van je oorsprong. En dat je daaruit juist weer een start gaat maken. Het zal moeilijk zijn, maar je bent sterk, een heel sterke vrouw. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en zeker morgen bij het definitieve afscheid. Warme groet,Marja

  2. Zet um op Monique, het zo waardevol om sterk te leren worden uit of dankzij je verdriet.
    Ik weet zeker dat het je gaat lukken.
    Ik herken het helaas, anders maar ook verdrietig.
    Je leven wordt weer goed en mooi, anders absoluut, maar ook mooi.
    Veel liefde en kracht geeenst❣️🍀

  3. Beste Monique,

    Wat een enorm verdrietig en pijnlijk bericht over het zware verlies van je moeder !

    Heel veel kracht in deze pijnlijke en moeilijke tijd en ik wens je liefdevolle mensen om je heen zodat ze jou kunnen steunen.🙏🌹

    Je kent mij niet, ben een trouwe lezer en je liefdevol geschreven blog heeft mij geraakt. Hoop toch echt dat je toch wel enkele dikke knuffels hebt gehad, ondanks deze corona tijd.

    Lieve groeten en een dikke knuffel, Trudy🌹

  4. Lieve Monique

    Heel veel sterkte gewenst in dit ongelooflijk moeilijke proces.

  5. Sterkte gewenst bij dit hevige missen. Houd je familieband stevig. Met hun kun je vroege herinneringen ophalen.

  6. Lieve Monique,
    Vertrouw op je jezelf en ga je ‘nieuwe’ pad verkennen zonder angst.
    We zijn allemaal intens bang voor verandering maar verandering brengt een mooier leven.
    Sterkte gewenst voor nu van mij, een onbekende volgster van je blog

  7. Lieve Monique,
    Ik ken je niet, volg je al wel een tijdje.
    Ik voel je. Voor mij is het 14 jaar geleden dat ik mijn moeder verloor.
    Ja, je mag het nu zelf doen, maar ik denk wel “samen” met je moeder. Voor altijd in je hart.
    Koester de band met je broer en schoonzus, prachtig!

  8. Lieve Monique, ik begrijp zo goed hoe je je voelt, je kunt gelukkig je gevoelens heel goed omschrijven, van je afschrijven is ook een goeie therapie, Mijn moeder is al overleden toen ik zeven was, en het lijkt wel of het gemis en verdriet met de jaren erger wordt, (ben nu natuurlijk een hormonenbal en kan tegenwoordig overal om janken🤪) Ik vind het zo fijn om je blog te lezen, vind je echt een powervrouw, Ik wens je vooral morgen heeeel veel sterkte en kracht, Gelukkig heb je hele mooie herinneringen, die moet je koesteren, ik blijf je volgen, veel kracht, veel sterkte, veel geluk in de toekomst met al je plannen, veel liefs en knuffels😘

  9. Lieve Monique, wat heb je dit mooi opgeschreven….heel veel sterkte de komende tijd, je komt er wel. Dikke kus van een trouwe volger.❤💋

  10. Lieve Monique,

    Ik wens jou en je naaste familie ontzettend veel sterkte met dit grote verlies.

    Liefs een trouwe volger

  11. Lieve monique
    Wat fijn dat je dit met ons wil delen en dat terwijl we elkaar enkel kemnnen via voeding. Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft en ook dat je het zo alleen heb moeten doormaken. Scherpe kantjes en teleurstellingen van mensen om je heen die je kennen en geen liefde en zachtheid kunnen tonen op het moment dat je het zo nodig hebt en hoe verdrietig dat dan ook weer is terwijl je dat even helemaal niet kunt gebruiken. Het is nu heel verdrietig en je zit in een diep stuk van een vreselijke loslaten maar houd vertrouwen hoe moeilijk ook want dat is wat je ook zultbgaan ervaren de kracht van leven en dat wordt straks na alle tarnen ook weer een er aring waar je verbijsterd van bent. Nu eerst zijn in dit moeilijke verdriet. Los gekoppeld van de navelstreng die je het leven heeft geschonken. .fysiek zover maar geestelijk altijd zo dichtbij. Blijf jezelf en laat de mensen op dit moment vieren die je omdat ze arm zijn niets kunnen bieden van zachtheid en troost en zie het als beperking en angst omdat ze niet weten hoe om te gaan met pijn .dank dat je deelt met ons en koester je broer en zijn vrouw die ook je moeder zo mooi naar het licht heeft begeleid. Dikke kus van mij en vertrouw op het leven hoe moeilijk ook

  12. Lieve Monique, heel veel sterkte en kracht de komende tijd. Laat het verdriet maar gewoon toe. Het mag er allemaal zijn! Je hebt het mooi omschreven, het raakt mij. Ik kon mijn verdriet namelijk niet uiten toen mijn moeder 3 jaar geleden overleed. Ik mis haar nog steeds.
    Wat mooi dat je tot inzichten bent gekomen over wat betreft verwachtingen hebben. Niks verwachten is fijner. Dan kan je ook niet teleurgesteld worden.
    Nogmaals heel veel kracht.
    Dikke knuffel voor jou ❤

  13. 🫂🦋 Heel veel sterkte. Ik denk aan je en zal morgen een kaarsje voor je moeder branden.

  14. Heel veel sterkte morgen. Verzamel al je kracht.
    Maak er een waardig afscheid van.
    Want ook die herinnering neem je de rest van je leven mee.
    Liefs van Nel en Hans uit Oostenrijk.

  15. Lieve, lieve Monique, ik weet waar je nu doorheen gaat, heel, heel veel sterkte voor jullie allemaal.

  16. Lieve Monique,

    Brok in m’n keel toen ik dit las, mijn moeder is vorig jaar april overleden w.s. aan corona (had ook Alzheimer,dus was haar al stééds al een béétje aan het kwijtraken), denk nog (bijna) elke dag aan haar…..
    Ik leef met je mee in deze heftige tijd voor jou. Sterkte voor morgen en daarna óók. Inderdaad : in tijden van nood leer je je vrienden kennen!Koester de echte vrienden en je lieve broer en schoonzus.
    Carpe diem!!❤

  17. Lieve Monique
    Wat een mooi verhaal, wat knap verwoord hoe jij je voelt.
    Ik kan je volgen in je verdriet, maar je bent een sterke vrouw en je komt uit dit dal. Ik bewonder je.
    Morgen heel veel sterkte, liefs liesbeth duindam

  18. Monique kracht en liefde gewenst en je komt hier zeker weten sterker uit💕
    Heel veel sterkte morgen💪🏼

  19. Lieve Monique,
    Ik heb jouw bericht over je zieke moeder toentertijd gelezen.
    En nu is ze er niet meer, onvermijdelijk, maar wat een verdriet!
    Ik hoop dat je de kracht vindt om verder te gaan, samen met je broer en schoonzus. Diep respect voor jullie wat je voor je moeder hebt gedaan! ♥️
    Voor morgen héél veel sterkte!
    Liefs, Alma Senders

  20. Lieve Monique, gecondoleerd met het verlies van je dierbare moeder. Tranen rolden over mijn wangen bij het lezen van je verhaal, ik voel zo met je mee. Ik wens je dan ook heel, heel veel sterkte, kracht en liefde in deze heftige en moeilijke periode, ook voor hen die haar dierbaar waren. Een kaarsje zal er morgen branden voor allen.

  21. Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd.

    Mw. B. Zwoferink

  22. Lieve Monique,

    Ik heb ik de groep ook een wat geschreven. Ik voel dat ik dit wil delen.
    Wat fijn dat je je verdriet en pijn met je familie kan delen. Dit is zoveel waard, koester het!

    liefs Ilse

  23. Gecondoleerd Monique, met het verlies van je moeder.
    Wat heb je prachtig, oprecht en rauw je gevoel verwoord, goed dat je dat doet.
    Ik wens je heel veel sterkte, kracht en moed in de komende periode, het komt goed.

  24. Lieve, dappere Monique!
    Mijn gedachten en gebeden zijn bij jou!!!

  25. Lieve Monique,
    Heel veel sterkte vandaag bij het afscheid van je moeder. Het zal zeker loodzwaar voor jou en je familie zijn. Maar koester de mooie herinneringen aan haar in je hart voor altijd.
    Heel veel sterkte

  26. Wens je de wereld aan sterkte en moed lieverd..✨
    Op deze loodzware dag..
    Knap om zo je gevoelens op papier te zetten🌟

  27. Bedankt voor je eerlijke verhaal Monique, heel veel sterkte, wijsheid en nieuwe mooie inzichten gewenst!

  28. Jesus Monique, ik vind het heel erg rot van je moeder hoor, maar je doet wel heueeul errug zielig en je vraagt wel veel aandacht ermee, komop!

    • Jezus Corrie, iedereen verwerkt verdriet op zijn/haar eigen manier….van je af schrijven is er daar 1 van.
      En jij hoeft het niet te lezen hé

  29. Heel veel sterkte bij de verwerking, maar ook inzicht en succes in het verwezenlijken van je nieuwe leven.

  30. Lieve Monique, leef met je mee en wens je heel veel sterkte in deze droevige dagen, maar zeker ook voor de komende tijd waarin het gemis aan je moeder zo pijnlijk merkbaar zal worden. Veel liefs!

  31. Ik hoor het al Monique, jij bent een sterke persoon. Het komt helemaal goed met je. Fijn dat je weet wat je wil voor de toekomst en ook heel goed dat je weet wat je niet meer wil. Dit geeft weer een enorme boost om verder te gaan met het leven en de plannen die je nu zo duidelijk voor ogen hebt. Fijn dat je niet alleen iemand bent kwijtgeraakt maar ook iemand hebt teruggevonden. Ik hoop dat jullie weer een fijne band kunnen opbouwen.
    Maar voor nu, heel veel sterkte gewenst in deze zware periode.
    Liefs, Monique

  32. lieve Monique,
    lees nu pas via jouw nieuwsbrief dat je lieve mamma verleden week is overleden, wat een verdriet ! tijdens het lezen van je blog rolden de tranen over mn wangen,wat kan jij je gevoelens goed verwoorden, ik voel je pijn door mn hele lichaam stromen.
    maar wat ben jij een sterke vrouw,echt niet te geloven, om zo om te gaan met dit vreselijke verlies, en dat je ondanks deze moeilijke tijd toch nog lichtpuntjes kan zien,
    zoals b.v.het weer nieuwe contact met je broer, en al die nieuwe inzichten die je (nu al )hebt gekregen.ik heb diep respect voor hoe jij in het leven staat Monique,ben onder de indruk,heel veel sterkte en kracht wens ik je toe,maar zoals ik jou ken…gaat dat wel goed komen toch!?

  33. Lieve Monique,
    Veel sterkte toegewenst met dit zware verlies. Uit ervaring weet ik hoe erg dit is. Ik hoop dat je de kracht krijgt dit leed te dragen. Het gemis gaat niet over maar toch leer je ermee om te gaan. Het allerbeste toegewenst!
    Piet

  34. Lieve Monique,
    Hierbij wil ik je laten weten dat ik met je mee leef in je rauwe verdriet en wens je alle goeds en liefs! Paulien

    Speciaal voor jou onderstaand gedicht van Rumi:

    And what about my eyes?
    Keep them on the road.

    And what about my passion?
    Keep it burning.

    And what about my heart ?
    Tell me what you keep inside.

    Pain and sorrow.
    Stay with it.
    The wound is the place where the light enters you.

    RUMI

  35. Lieve Monique,
    Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Koester de herinneringen

  36. Wat een lieve brief om met iedereen te delen. Ga vol vertrouwen verder op je eigen
    levenspad. sterkte. Ineke

  37. Lieve Monique, nog gecondoleerd met dit grote verlies, heel veel sterkte.
    Mensen zoals Corrie hebben waarschijnlijk geen dierbaren, een arm leven en
    een groot gemis, dus kennen zij ook niet dat grote verdriet. Trek je er niets van aan. Gelukkig zijn er ook nog mensen die wel met je mee kunnen voelen en dat is belangrijker of niet soms? Zorg goed voor jezelf en neem de tijd voor het rouwproces dan gaat het allemaal wel weer beter en wordt de pijn iets verzacht. Groetjes en heel veel sterkte.

  38. Wat een vreselijk nieuws
    Had de nieuwsbrieven een poos niet gelezen.

    Jij en allen die jouw moeder lief hadden, gecondoleerd en veel sterkte!

  39. Lieve Monique,
    Gecondoleerd met dit grote verlies. Veel sterkte en kracht toegewenst.

  40. Lieve Monique, dank je voor het eerlijk delen van jou diepste pijn. Leef en doorvoel ze nu en na een tijd wordt de pijn minder, de liefde die blijft voor altijd. Praat met je moeder en vraag haar om een knuffel op moeilijke momente en ze zal je troosten, liefde kent geen grenzen. Ik zend jou een liefdevolle omarming en wieg je in mijn armen , veel sterkte lieve prachtige Monique

  41. Beste Monique, gccondoleerd met het verlies van je moeder.
    Sterkte de komende tijd.

  42. Dag lieve Monique,

    Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Wat een intens proces heb je tot nu toe beleeft en wat het voorlopig nog zal zijn. Wens je heel veel liefs en sterkte toe met iedereen die je lief is en zich met je moeder verbonden heeft gevoeld.

  43. Lieve Monique,

    Loslaten betekend nieuw leven, nieuwe inzichten en ruimte en rust voor andere dingen en mensen .
    Het klinkt zo hard en cliche, maar je moeder heeft jou nu de ruimte gegeven om nieuwe inzichten toe te laten. En die inzichten geven ruimte voor andere mensen om je heen. En andere inzichten voor nieuwe ideeen. De dood is oh zo zwaar maar geeft ook mooie dingen met zich mee! Heel veel sterkte gewenst. Het komt zeker goed en vergeten hoef je haar nooit! Ze laat zich wel zien als de witte vlinder <3

  44. Lieve Monique,

    Ik volg je al een tijdje en lees je blogs. En ook deze verdrietige over het ziek zijn en overlijden van je moeder. ik wens je veel kracht en liefde toe in de komende tijd

    warme groet Gerda Vernooij

  45. Ik las gisteren voor t eerst op jouw site, jouw verhaal pakte me echt. Ik sta ook voor een transitie en ben t ongeluk eens met jouw verhaal. Volgens mij lijk je al heel veel op je moeder! Heel veel sterkte je moeder kijkt super trots naar je ! Sterkte! Liefs Ankie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *